Voor al die anonieme helden zonder medailles:
Diego
José Marcel
Diego
Diego stierf omdat hij het ongeluk had de weg te kruisen en door een afgeleide automobilist werd aangereden. Het is vreselijk, maar onomkeerbaar.
Toen men orgaandonatie voorstelde was het aanvankelijk een schok.
Het was niet gemakkelijk bij de melding van het overlijden van uw kind om aansluitend een beslissing te nemen.
Diego's hart klopt nog steeds, een machine laat hem ademen...
Hij heeft geen pijn, hij wordt niet wakker, hij is hersendood.
Indien we het zo laten, stopt hart over een paar uur en is het voorbij...
Hij zal voor niets gestorven zijn, juist door pech gehad te hebben.
Maar indien we toestemming geven, kan hij levens redden.
Als ik terugkijk, denk ik terug aan dat moment van de keuze.
Het is moeilijk, we zijn niet gewoon om aan de dood te denken.
Hoe dan ook, van het leven genieten is een goede keuze, maar toch.
We kunnen steeds een beslissing nemen voor onze kinderen, maar voor ons als volwassenen?
Voor het ongeluk was ik nooit geïnteresseerd om mijn wil kenbaar te maken.
Ik dacht, als ik sterf, mogen ze mijn lichaam gebruiken
Maar als we niks doen, laten we de keuze aan de familie.
Het is veel gemakkelijker om de wil van de overledene over te brengen indien deze voordien kenbaar is.
Diego heeft levens gered. Hij is een held.
Er zijn er velen, allemaal anonieme helden en zonder medailles... maar helaas is dit nog niet voldoende.
En als hij anderen zou inspireren om op hun beurt held te worden, zou dat geweldig zijn voor de mensheid.
We weten niets over de kinderen die zijn organen hebben gekregen.
Het maakt niet uit, ook al zijn ze zo belangrijk voor ons geworden.
Deze gedachte weerspiegelt ook wanneer we praten met sommige transplantatiepatiënten.
Ze weten niets over de donor... maar hij is zo belangrijk in hun leven.
Een dame vertelde me eens, "Ik draag zorg voor de nier die een jongeman me gaf, zo zorg ik ook voor hem. »
Vandaag zijn we er meer dan ooit van overtuigd dat we de juiste beslissing hebben genomen.
We gaven betekenis aan het heengaan dat geen betekenis had.
Op 12-jarige leeftijd heeft Diego levens gered, hij heeft andere gezinnen ervan gespaard wat wij hebben meegemaakt en heeft kinderen terug een levensweg gegeven.
We zijn erg trots op hem.
Fabrice, de vader van Diego
----------------------------
José Marcel
De bel. Politie aan de deur. 22 jarige zoon. Ongeval met fiets. Zeer ernstig. Met grote angsten en ontredderd naar het ziekenhuis. Hersendood.
Voor de dokters het uitspraken vroeg ik hoeveel tijd we hadden vooraleer zijn organen werden gedoneerd. We hadden graag gehad dat ons dochter, die niet in de buurt woonde afscheid kon nemen. Na drie maand nam ik contact met de dienst orgaandonatie.
Wat een troost en goed gevoel was het te horen dat, er organen van onze zoon verder leven om anderen een betere kwaliteit van leven te geven. Zijn hart, een nier, de lever en huidweefsel kon hij schenken. Hij zou/ zal fier geweest zijn. Hij was heel zijn leven al een gever geweest.
Door de Coronamaatregelen hebben we pas 4 maand later een mooi afscheidsviering kunnen organiseren. Een paar dagen ervoor mocht ik terug bellen met de dienst orgaandonatie. De ontvanger van het hart was helaas door Covid19 besmetting overleden. Dat was toch een spijtige zaak. Daar het hart zo symbolisch is, de motor van het lichaam. Dat was een emotioneel moeilijk moment. Een kort moment omdat de vreugde groot was. Dat de ontvangers van de lever en de nier het zeer goed stelden. Een mooie troost een warm gevoel. Zijn ongekende medemensen hebben via de donatie een beter leven.
Joost Baert, vader van José Marcel Baert.
