Er is een evidente samenhang tussen de teksten van de internationale verdragen, de teksten van de Europese strategieën en de maatregelen genomen door de milieuautoriteiten om de aangegane internationale en Europese verbintenissen na te komen.
De term ‘internationaal verdrag’ wordt in internationaal recht gebruikt voor de omschrijving van de formele principeverklaringen die aanvankelijk geen bindende kracht hebben. Deze verdragen moeten over het algemeen bekrachtigd worden door de Lidstaten om bindend te worden en zo echte internationale overeenkomsten te worden.
De internationale organismen zoals de Verenigde Naties zijn dit soort teksten gewoon. Zo hebben het VN-kaderverdrag inzake klimaatverandering en het VN-verdrag inzake biologische diversiteit, aangenomen op de Conferentie van Rio van 1992, de basis gelegd voor het merendeel van de beleidsmaatregelen die op dat vlak tot nu toe werden ingevoerd.
Met het Verdrag betreffende de Unie van 1992, is het milieu een communautair beleidsdomein geworden. Deze datum markeert de overgang naar een meer horizontale, globale en daadkrachtige actie van de Europese Unie. Het stappenplan voor « Een efficiënt hulpbronnengebruik in Europa » dat verschillende strategieën groepeert waaronder de « Biodiversiteitsstrategie voor 2020 » is hiervan een mooi voorbeeld en schetst duidelijk deze evolutie.
De maatregelen genomen door de Federale Staat in antwoord op de internationale en Europese initiatieven worden voorgesteld in de volgende rubrieken:
- milieuburgerschapsrechten,
- mariene milieu,
- Antarctica,
- biodiversiteit,
- klimaatverandering,
- chemische stoffen.